About the study

The COVID-19 pandemic has caused severe disruption throughout the global garment and footwear supply chain. Manufacturing shutdowns and consumer lockdowns around the world have led major brands to cancel orders with their suppliers, forcing a halt to production. The effects have been devastating for the workers who usually cut and stitch the world’s supply of clothing and shoes. In Cambodia, for example, the garment sector employs nearly 1 million people, 80% of whom are women. To date, up to a third have been laid off or suspended from factories. Despite collaborative efforts to improve the quality of work in the garment sector, there is little formal support available to help these women workers and their families cope through any short- or longer-term period of unemployment. Securing income and sustaining livelihoods has become an urgent challenge for many.

From September 2020, the ReFashion Project has been leading original longitudinal research to track and amplify the experiences of over 200 women garment workers in Cambodia through the pandemic. We are documenting and learning from their efforts to navigate the financial repercussions of COVID-19 on their home lives and livelihoods across different phases of the pandemic, from the immediate crisis to its aftermath. Our interdisciplinary team from human geography, political economy, and organisation studies is generating new knowledge on how formal and informal social protection can better empower women in the garment sector to survive and thrive, both during and after the current emergency.

Study aims

What threats does the COVID-19 pandemic expose for the livelihoods of women garment workers and their families? How are women workers coping across different phases of the crisis? How does formal and informal social protection contribute to women worker’s different experiences of risk and resilience over the crisis? How do patterns of risk and resilience change over the short and longer term?

What factors are enabling and preventing effective social protection for garment workers? How can we engage diverse industry stakeholders to strengthen social protection?What lessons can be learned for other low- and middle-income countries to strengthen social protection for garment workers globally? 

Social protection is a human right. Over 18 months, the ReFashion Project focuses policy attention on learning to ‘Build Back Better’ social protection in the wake of COVID-19 to prevent and mitigate longer-term impacts of the pandemic and future risk events. Our approach centres women's representation in planning and decision-making as critical to 'stitching back better' just and resilient garment supply chains to make progress towards the Sustainable Development Goals, including No Poverty (Goal 1), Gender Equality (Goal 5), and Decent Work and Economic Growth (Goal 8). 

To turn our findings into concrete outcomes that empower women workers in the global garment industry, the ReFashion Project is working in partnership with government, regulators, industry, think tanks, workers' organisations, and women's media across Cambodia, the UK and beyond.

អំពីការសិក្សា

ការរាតត្បាតនៃមេរោគកូវីដ១៩​ (COVID-19) បង្កការរំខានដល់ខ្សែសង្វាក់ផ្គត់ផ្គង់ឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ និងផលិតស្បែកជើងនៅក្នុងសកលលោកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ។​​​ ការបិទការផលិតនិងការដាក់កំហិតធ្វើដំណើររបស់អតិថិជនជំរុញអោយក្រុមហ៊ុនដែលមានស្លាកយីហោផលិតផលធំៗនៅលើសកលលោកផ្អាកការបញ្ជាទិញទៅអ្នកផ្គត់ផ្គង់ និងបង្ខំឲ្យបិទការផលិត។ ផលប៉ះពាល់នេះបង្កផលលំបាកដល់កម្មករដែលកំពុងធ្វើការក្នុងវិស័យកាត់ដេរសម្រាប់ការផ្គង់ផ្គង់សម្លៀកបំពាក់និងស្បែកជើងទូទាំងពិភពលោក។​ ជាក់ស្តែងនៅប្រទេសកម្ពុជាមានកម្មករធ្វើការក្នុងវិស័យកាត់ដេរជិតមួយលាននាក់​ដែលក្នុងនោះ មានស្រ្ដី៨០ភាគរយ។ មកទល់ពេលនេះ​កម្មករជាងមួយភាគបីបានផ្អាកឬបញ្ឈប់ការងារពីរោងចក្រ។​​ ទោះបីជាមានការខិតខំធ្វើឲ្យប្រសើរនូវគុណភាពការងារក្នុងវិស័យកាត់ដេរនេះក៏ដោយ  តែការគាំទ្រជាផ្លូវការសម្រាប់ជួយកម្មការនី​​ និងគ្រួសាររបស់ពួកគាត់ដើម្បីដោះស្រាយនូវបញ្ហាបាត់បង់ការងារទាំងរយៈពេលវែងនិងខ្លី​នៅមានចំនួនតិចតួចនៅទ្បើយ។​ ការធានាសុវតិ្ថភាពនៃប្រាក់ចំណូលនិងការទ្រទ្រង់នូវជីវភាពរស់នៅបានក្លាយជាកត្តាប្រឈមបន្ទាន់សម្រាប់កម្មការនីកាត់ដេរជាច្រើននាក់។

ចាប់ពីខែកញ្ញាឆ្នាំ២០២០មក  ការសិក្សានេះបានធ្វើឡើង​​ដោយផ្តោតលើវិធីសាស្រ្ដអងេ្កតជាប្រចាំលើអ្នកតបសម្ភាសន៍ដដែលក្នុងរយៈពេលវែង​ ដើម្បីតាមដាន​ និងស្វែងយល់បន្ថែមនូវបទពិសោធន៍របស់កម្មការនីកាត់ដេរជាង ២០០នាក់ នៅក្នុងកំឡុងពេលមានការរីករាលដាលនៃមេរោគកូវីដ១៩ (COVID-19)។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះ មានគោលដៅដើម្បីចងក្រងជាកំណត់ត្រា និងការស្វែងយល់លើលទ្ធភាពដោះស្រាយភាពតានតឹងនៃបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ក្នុងរយៈពេលមានមេរោគកូវីដ១៩ សម្រាប់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ក៏ដូចជាមធ្យោបាយចិញ្ចឹមជីវិតរបស់កម្មការនីកាត់ដេរ ក្នុងដំណាក់កាលនីមួយៗនៃការរាតត្បាតមេរោគកូវីដ១៩ ចាប់តាំងពីមេរោគនេះបានផ្ទុះឡើងដំបូង និងកំឡុងពេលមានមេរោគនេះ។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះបានដឹកនាំ និងធ្វើឡើងដោយក្រុមអ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវ មកពីវិស័យផ្សេងៗគ្នាដូចជាភូមិសាស្ត្រមនុស្ស សេដ្ឋកិច្ចនយោបាយ និងអង្គភាពចាត់តាំង ដើម្បីចងក្រងជាចំណេះដឹងថ្មីៗថាតើកិច្ចគាំពារសង្គមផ្លូវការនិងមិនផ្លូវការអាចជួយលើកកម្ពស់ស្រ្តីក្នុងវិស័យឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ​ ដើម្បីឲ្យកម្មការនីអាចទប់ទល់បានទៅនឹងហានិភ័យក្នុងកំឡុងពេលនិងបន្ទាប់ពីមាន វិបត្តិបន្ទាន់យ៉ាងដូចម្ដេច។

គោលបំណងនៃការសិក្សា

(១) តើការរាតត្បាតនៃមេរោគកូវីដ១៩ (COVID-19) បណ្តាលឲ្យមានការគំរាមកំហែងអ្វីខ្លះដល់ជីវភាពរស់នៅរបស់កម្មការនីកាត់ដេរនិងគ្រួសាររបស់ពួកគាត់? តើពួកគាត់មានយុទ្ធសាស្រ្តដោះស្រាយវិបតិ្តនេះក្នុងដំណាក់កាលនីមួយៗយ៉ាងដូចម្តេច? តើកិច្ចគាំពារសង្គមផ្លូវការនិងមិនផ្លូវការបានជួយដល់ពួកគាត់យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះក្នុងការទប់ទល់ទៅនឹងហានិភ័យនៃជំងឺកូវីដ១៩? តើលំនាំនៃហានិភ័យនិងភាពធន់មានការប្រែប្រួលយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះក្នុងរយៈពេលខ្លី និងរយៈពេល​​វែង?